صنعت

از گذشته انسان همواره در تلاش بوده تا طبیعت را به سیطرۀ خودش در آورد. این ویژگی او نه‌تنها در مهارت‌یابی و مهارت‌سازیِ او جریان داشته بلکه در نگاهِ او به یافته‌های نظری نیز مشاهده می‌شود. به بیان دیگر او در پی علومی بوده است که برای زیست او، خواه مادی باشد یا معنوی، آورده‌ای داشته باشد. از سوی دیگر هر قدر که در معنای «علم» مناقشه داشته باشیم و، در نتیجۀ آن، علوم انسانی را به شیوه‌های مختلف معنا کنیم باز هم در مواجهه با علوم انسانی به چند صورت‌بندی ساده می‌توانیم «کاربردی‌بودن» را بررسی کنیم. بنابراین در این نوشته این ادعا تقویت و پرورانده می‌شود که «نه‌تنها رشته‌های علوم انسانی می‌تواند کاربردی شود بلکه لازم است چنین شود.»